Είναι μέρες που περνάνε μπροστά σου σαν αστραπή
Είναι μέρες που στο τέλος σου αφήνουν μια πικρή γεύση, ότι κάτι δεν πρόλαβες, αλλά και γλυκιά ταυτόχρονα
Έτσι από τα λίγα που πρόλαβα :
Είδα εκείνον τον καλό φίλο, που όμως δεν τον γνώρισα ποτέ μου…
Δυό ματιές, λίγες οι στιγμές , μέχρι και τον διπλό τούρκικο μόνος τον ήπια Κι ας αισθανόμασταν ότι είχαμε τόσα πολλά να πούμε..
Ίσως μια άλλη φορά
Πετάχτηκα δίπλα.. Εσπέρια.., σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ έναν κόσμο βγαλμένο από τα παλιά με τους δικούς του κανόνες. Πηγαίνω αρκετές φορές εκεί….τσαλαβουτάω…
Εκεί συνάντησα εκτός των άλλων κάτι κορίτσια… σαν τα κρύα τα νερά..
Είπα να τα πάρω μαζί μου. Μου κόστισαν βέβαια ένα κάτι παραπάνω, δεν βαριέσαι…
Έφυγα και από εκεί, μαζί με τον παλιό κόσμο, κομμάτια του, σε μια χάρτινη τσάντα βαλμένο..
Βρέθηκα ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Καβάλα, Κοζάνη, Κιλκίς, Ρέθυμνο, Θεσσαλονίκη…
Κόσμο που είχα να δω 25 χρόνια.
Κοιταζόμασταν στα μάτια μέχρι να αναγνωριστούμε
Κάτι σαν νέα αρχή, μια νέα όσμωση, ίσως και μια εμμονή για να αποδείξουμε ότι τίποτα δεν πήγε χαράμι από τότε…
Είδομεν…
Στο τέλος του σαββατόβραδου , μια γεύση γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα…
Σάββατο 15 Μαρτίου 2008
ΚΑΛΩΣ ΜΑΣ ΗΛΘΑΤΕ Κ ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ!!!!
Είναι μέρες…
Είναι μέρες που περνάνε μπροστά σου σαν αστραπή
Είναι μέρες που στο τέλος σου αφήνουν μια πικρή γεύση, ότι κάτι δεν πρόλαβες, αλλά και γλυκιά ταυτόχρονα
Έτσι από τα λίγα που πρόλαβα :
Είδα εκείνον τον καλό φίλο, που όμως δεν τον γνώρισα ποτέ μου…
Δυό ματιές, λίγες οι στιγμές , μέχρι και τον διπλό τούρκικο μόνος τον ήπια Κι ας αισθανόμασταν ότι είχαμε τόσα πολλά να πούμε..
Ίσως μια άλλη φορά
Πετάχτηκα δίπλα.. Εσπέρια.., σ’ έναν άλλο κόσμο, σ’ έναν κόσμο βγαλμένο από τα παλιά με τους δικούς του κανόνες. Πηγαίνω αρκετές φορές εκεί….τσαλαβουτάω…
Εκεί συνάντησα εκτός των άλλων κάτι κορίτσια… σαν τα κρύα τα νερά..
Είπα να τα πάρω μαζί μου. Μου κόστισαν βέβαια ένα κάτι παραπάνω, δεν βαριέσαι…
Έφυγα και από εκεί, μαζί με τον παλιό κόσμο, κομμάτια του, σε μια χάρτινη τσάντα βαλμένο..
Βρέθηκα ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Καβάλα, Κοζάνη, Κιλκίς, Ρέθυμνο, Θεσσαλονίκη…
Κόσμο που είχα να δω 25 χρόνια.
Κοιταζόμασταν στα μάτια μέχρι να αναγνωριστούμε
Κάτι σαν νέα αρχή, μια νέα όσμωση, ίσως και μια εμμονή για να αποδείξουμε ότι τίποτα δεν πήγε χαράμι από τότε…
Είδομεν…
Στο τέλος του σαββατόβραδου , μια γεύση γλυκιά και πικρή ταυτόχρονα…
Σάββατο 15 Μαρτίου 2008
mumul
(από τις συνιστώσες του εν λόγω ιστολογίου 🙂 )
http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/03/19/19-3-2008/